แด่เธอผู้ไม่ย่อท้อ
เสียงตะโกนของลูกค้าที่ตลาดสำเพ็งดังระงมไปทั่ว ลังสินค้าเรียงซ้อนกันเป็นตั้ง ๆ ท่ามกลางความวุ่นวายนั้น หลิน เด็กหญิงเชื้อสายไทย-จีน วัยเพียงสิบขวบกำลังขะมักเขม้นช่วยครอบครัวขายผ้า
เธอเป็นลูกของพ่อค้าผู้มีภรรยาหลายคน และเป็นหนึ่งในพี่น้องกว่าสิบชีวิต ในบ้านหลังใหญ่ที่ดูอบอุ่นสำหรับคนนอก แต่สำหรับเธอ มันเป็นสนามแข่งขันที่ไม่มีวันจบ
"หลิน! ไปยกม้วนผ้าจากโกดังมาเร็วเข้า!" เสียงแม่เลี้ยงตะโกนสั่ง
เธอไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ มีเพียงมือเล็ก ๆ ที่ต้องแบกรับภาระตั้งแต่จำความได้ ฐานะครอบครัวแม้จะไม่ลำบากแต่ก็ไม่ได้สุขสบาย พ่อของเธอเข้มงวดและเชื่อในกฎกงสีว่า "ทุกคนต้องช่วยกัน" แม้แต่เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ อย่างเธอ
แต่ในใจของหลิน เธอรู้ว่าชีวิตไม่ควรมีเพียงการทำงานเพื่อครอบครัวเท่านั้น
หนีจากพันธนาการ
คืนหนึ่ง หลังจากเหนื่อยมาทั้งวัน หลินนั่งมองแสงจันทร์จากหน้าต่างเล็ก ๆ ในห้องนอนแคบ ๆ ที่ต้องแชร์กับพี่น้องอีกหลายคน หัวใจของเธอเต็มไปด้วยคำถาม
"ถ้าฉันอยู่ที่นี่ต่อไป ชีวิตฉันจะเป็นแค่แรงงานในร้านค้าไปตลอดหรือ?"
เมื่ออายุสิบหก หลินตัดสินใจทำสิ่งที่ไม่มีใครกล้าคิด—เธอหนีออกจากบ้าน ด้วยเงินติดตัวเพียงเล็กน้อยและเสื้อผ้าไม่กี่ชุด เธอขึ้นรถไฟไปยังกรุงเทพฯ เมืองที่เธอหวังจะเริ่มต้นใหม่
แต่ชีวิตในเมืองใหญ่ไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด
จากศูนย์สู่ความฝัน
หลินทำงานทุกอย่างที่หาได้ ตั้งแต่เป็นเด็กเสิร์ฟในร้านอาหาร ทำบัญชีให้โรงงานเล็ก ๆ จนกระทั่งเธอได้งานเป็นพนักงานขายในห้างสรรพสินค้า ความสามารถในการค้าขายที่เธอฝึกฝนจากครอบครัวทำให้เธอโดดเด่น
เธออดออมทุกบาททุกสตางค์ และใช้เวลาว่างศึกษาการทำธุรกิจ จนกระทั่งวันหนึ่งเธอมีเงินก้อนแรกพอจะเปิดร้านขายผ้าเป็นของตัวเอง
มันไม่ง่ายเลย คู่แข่งมากมาย หนี้สินกดดัน แต่เธอไม่เคยลืมว่าทำไมเธอถึงเลือกเดินออกมาจากบ้าน
"ฉันจะสร้างฐานะของตัวเองให้ได้!"
หญิงแกร่งผู้สร้างตัวเอง
จากร้านเล็ก ๆ ในย่านประตูน้ำ หลินใช้ไหวพริบและความขยันขยายกิจการจนมีโรงงานผลิตผ้าเป็นของตัวเอง ธุรกิจของเธอเติบโตอย่างต่อเนื่อง กลายเป็นหนึ่งในผู้ค้าส่งรายใหญ่ของประเทศ
วันหนึ่ง พ่อของเธอและพี่น้องที่เคยดูแคลนเธอมาหา
"หลิน… พ่อภูมิใจในตัวเจ้า" พ่อของเธอเอ่ยเสียงแผ่ว แม้ในดวงตาจะยังเต็มไปด้วยความดื้อรั้นแบบคนหัวเก่า แต่ลึก ๆ เธอรู้ว่าเขายอมรับแล้วว่าลูกสาวคนนี้ไม่ได้เป็นเพียงเด็กหญิงที่ต้องอยู่ใต้กฎกงสีอีกต่อไป
หลินมองครอบครัวของเธอ แม้ในใจจะยังมีรอยแผลจากอดีต แต่เธอเลือกจะก้าวไปข้างหน้า เพราะเธอพิสูจน์แล้วว่า ผู้หญิงก็สามารถสร้างชีวิตของตัวเองได้
นี่คือเรื่องราวของเธอ—แด่เธอผู้ไม่ย่อท้อ 🌿✨
แด่เธอผู้ไม่ย่อท้อ
ตอนที่ 1: โซ่ตรวนแห่งโชคชะตา
เสียงตะโกนของพ่อค้าขายส่งดังระงมไปทั่วตลาดสำเพ็ง กลิ่นผ้าฝ้าย ผ้าไหม และน้ำหมึกจากสมุดบัญชีคลุ้งไปทั่วอากาศ บรรยากาศของตลาดเช้าเต็มไปด้วยความวุ่นวาย แต่นี่คือสิ่งที่ หลิน คุ้นเคยมาตลอดชีวิต
“หลิน! รีบยกม้วนผ้าไปเก็บในโกดัง อย่ามัวชักช้า!”
เสียงแม่เลี้ยงดังขึ้นขณะที่หญิงสาววัยสิบสี่ปีรีบวิ่งไปรับของที่เพิ่งถูกส่งมาถึง มือเล็ก ๆ ของเธอเต็มไปด้วยรอยด้านจากการทำงานหนักมาตั้งแต่เด็ก ฐานะของครอบครัวอาจไม่ถึงกับยากจน แต่การเป็นลูกคนหนึ่งในบรรดาพี่น้องสิบกว่าคนในบ้านกงสีย่อมหมายถึง ทุกคนต้องช่วยกัน
พ่อของเธอเป็นพ่อค้าผ้าเจ้าของร้านส่งออกขนาดกลาง แต่ชีวิตของหลินไม่ได้สุขสบายเช่นลูกพ่อค้าอื่น ๆ ในบ้านนี้ เธอไม่ใช่ลูกเมียหลวง ไม่ใช่ลูกชายที่ได้รับสิทธิ์ดูแลกิจการหลัก เป็นเพียงเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่ต้องดิ้นรนเพื่อให้มีที่ยืนในบ้านหลังนี้
"เจ้ารู้ไหมว่าผู้หญิงในบ้านนี้เกิดมาเพื่ออะไร?"
เสียงพี่ชายคนโตเคยพูดกับเธอขณะตรวจบัญชีร้านค้า แววตาของเขาสะท้อนความภาคภูมิใจในหน้าที่ของตนเอง
"เพื่อแต่งออกไปเป็นสะพานให้พวกผู้ชายก้าวไปข้างหน้า"
หลินกำหมัดแน่น ไม่—เธอจะไม่เป็นเพียงสะพานให้ใครทั้งนั้น
ความฝันที่ถูกจองจำ
ทุกวัน หลินต้องตื่นตั้งแต่ฟ้ายังไม่สางเพื่อช่วยแม่ของเธอเตรียมอาหารให้ทุกคนในบ้าน หลังจากนั้นเธอต้องไปช่วยจัดร้าน ทำบัญชี และรับคำสั่งจากพี่น้องที่อาวุโสกว่า เธอฝันถึงโลกข้างนอก ฝันถึงวันที่เธอสามารถสร้างชีวิตของตัวเองได้
แต่พ่อของเธอไม่เคยให้โอกาสนั้นกับเธอ
"ผู้หญิงไม่จำเป็นต้องเรียนสูงนัก แค่รู้จักค้าขายก็มากพอแล้ว"
หลินได้แต่กล้ำกลืนความเจ็บปวด เธออยากเรียน อยากรู้มากกว่านี้ แต่ทุกครั้งที่เธอหยิบหนังสือมาอ่านในเวลาว่างก็จะมีเสียงคอยตำหนิว่าเสียเวลา
ทุกคืนก่อนนอน เธอมักจะเปิดหน้าต่างเล็ก ๆ ในห้องแคบ ๆ ของตัวเองแล้วมองออกไปยังถนนที่เต็มไปด้วยแสงไฟจากร้านค้า ในใจเธอมีคำถามหนึ่งที่วนเวียนไม่จบ
"ถ้าฉันอยู่ที่นี่ไปตลอด ฉันจะมีชีวิตแบบไหนกัน?"
ประกายไฟที่ยังไม่ดับ
วันหนึ่ง ขณะที่หลินกำลังช่วยเก็บเงินจากลูกค้าคนสุดท้ายของวัน เสียงพูดคุยของพ่อกับพี่ชายคนโตก็ดังขึ้นจากด้านใน
“เจ้านายหมั้นหมายให้ลูกสาวของเขาแต่งกับคนในตระกูลเรา เจ้าคิดว่าเหมาะกับใคร?”
หัวใจของหลินกระตุกวูบ เธอรู้ดีว่าการแต่งงานในตระกูลพ่อค้าไม่ใช่เรื่องของความรัก แต่เป็นการแลกเปลี่ยนผลประโยชน์ หากพวกเขาต้องการใช้เธอเป็นเครื่องมือในการขยายธุรกิจ เธอจะไม่มีทางเลือกใด ๆ เลย
หลินเม้มริมฝีปากแน่น ไม่ เธอจะไม่ยอมให้ใครกำหนดชีวิตของเธอ
ในคืนที่ลมหนาวพัดผ่านกรุงเทพฯ หลินเก็บเสื้อผ้าไม่กี่ชุด เงินที่เธอแอบเก็บสะสมไว้ และกระโดดออกจากหน้าต่างเล็ก ๆ ที่เธอมองออกไปทุกคืน
วันนี้เธอไม่ใช่แค่เฝ้ามองอีกต่อไป—แต่เธอเลือกที่จะ เดินออกไปสู่โลกกว้างด้วยตัวเอง
(โปรดติดตามตอนต่อไป...)
แด่เธอผู้ไม่ย่อท้อ
ตอนที่ 2: จุดเริ่มต้นของเส้นทางใหม่
สายลมยามค่ำคืนพัดผ่านตัวหลินขณะที่เธอก้าวออกจากบ้านกงสีเป็นครั้งแรกในชีวิต ข้างหลังคือบ้านหลังใหญ่ที่เธอเติบโตมา—สถานที่ที่กักขังเธอไว้กับหน้าที่และภาระที่เธอไม่เคยเลือก ข้างหน้าคือกรุงเทพฯ เมืองใหญ่ที่เต็มไปด้วยโอกาสและความไม่แน่นอน
ในมือของเธอมีเพียงเสื้อผ้าไม่กี่ชุดและเงินติดตัวเพียงเล็กน้อยที่เธอแอบเก็บหอมรอมริบมาตลอดหลายปี มันอาจไม่มากพอที่จะเริ่มต้นชีวิตใหม่ แต่มันมากพอที่จะหนีจากชีวิตเก่า
คืนแรกของอิสรภาพ
หลินเดินไปตามถนนย่านเยาวราช ตรอกซอกซอยเต็มไปด้วยพ่อค้าแม่ค้าที่เพิ่งปิดร้าน เสียงพูดคุยเป็นภาษาจีนผสมไทยดังระงม นี่คือดินแดนที่เธอรู้จักดี แต่คืนนี้กลับให้ความรู้สึกแปลกใหม่
เธอหาที่พักในโรงแรมราคาถูกที่สุดที่พอหาได้ ห้องเล็ก ๆ ที่มีกลิ่นอับ แต่สำหรับเธอมันคือสถานที่แห่งอิสรภาพ
เธอวางถุงเสื้อผ้าลงแล้วทิ้งตัวลงบนฟูกเก่า ๆ หัวใจเต้นรัว
"ฉันทำสำเร็จแล้ว ฉันหนีออกมาแล้ว"
แต่แล้วเสียงในหัวของเธอก็ถามขึ้นมาอีกครั้ง—แล้วต่อไปล่ะ?
โลกที่โหดร้ายกว่าที่คิด
รุ่งเช้า หลินออกเดินหางาน เธอไม่มีวุฒิการศึกษา ไม่มีประสบการณ์นอกจากการค้าขายภายในบ้าน แต่เธอเชื่อมั่นว่าทักษะที่เธอมีจะช่วยให้เธอเอาตัวรอดได้
เธอเดินเข้าไปขอสมัครงานที่ร้านขายผ้าในตลาดสำเพ็ง
“หนูทำงานร้านผ้ามาก่อน รับเงิน คิดบัญชี ต่อรองราคาได้ค่ะ” เธอกล่าวพลางสบตากับเจ้าของร้าน
ชายวัยกลางคนมองเธอหัวจรดเท้า ก่อนจะส่ายหน้า “ร้านเรามีคนทำบัญชีแล้ว ถ้าหนูอยากทำงาน ก็ไปยกม้วนผ้าในโกดังแทน”
งานแรกของหลินในโลกนอกบ้านกงสี—ไม่ได้ต่างจากงานที่เธอเคยทำเลย
เธอรับมันไว้โดยไม่อิดออด เพราะเธอรู้ดีว่า ชีวิตใหม่จะไม่เริ่มต้นได้ หากเธอไม่ยอมสู้
ความอดทนที่ต้องแลกมาด้วยหยาดเหงื่อ
ชีวิตการเป็นลูกจ้างหาเช้ากินค่ำไม่ใช่เรื่องง่าย การขนม้วนผ้าหนัก ๆ ทุกวันทำให้มือของเธอแตกและหลังปวดเมื่อยจนแทบยืดตัวไม่ขึ้น บางวันเธอถูกลูกค้าดุด่า บางวันเธอถูกเจ้านายตำหนิ แต่เธอก็ไม่เคยปริปากบ่น
คืนหนึ่ง หลังจากทำงานหนักมาตลอดทั้งวัน หลินนั่งกอดเข่าอยู่ในห้องเล็ก ๆ ที่เธอเช่าด้วยเงินเดือนเล็กน้อย เธอหยิบเงินออกมานับ มีเพียงไม่กี่บาทที่เหลืออยู่
น้ำตาเอ่อคลอ แต่มือของเธอยังคงกำเหรียญไว้แน่น
"ฉันจะไม่ยอมแพ้ ฉันเลือกเดินออกมาแล้ว ฉันต้องไปให้สุด"
โอกาสในวิกฤติ
วันหนึ่ง เจ้าของร้านผ้าสังเกตเห็นว่าหลินมีไหวพริบดีในการค้าขาย
“หนูรู้จักราคาผ้าพวกนี้ดีใช่ไหม?” เขาถามขณะกำลังเลือกสินค้าจากโรงงาน
หลินพยักหน้า “ค่ะ”
“งั้นลองช่วยฉันเลือกสินค้าสิ ถ้าหนูทำได้ดี ฉันจะให้ค่าคอมมิชชัน”
นี่เป็นโอกาสที่เธอรอคอย หลินใช้ความรู้ที่เธอซึมซับมาจากครอบครัวเลือกสินค้าคุณภาพดีในราคาต่ำที่สุดให้กับร้าน
ไม่กี่เดือนต่อมา ยอดขายของร้านเพิ่มขึ้น เจ้าของร้านไว้ใจให้เธอช่วยดูแลสินค้า และให้เธอเจรจากับโรงงานโดยตรง
นี่เป็นก้าวแรกของเธอ—จากเด็กสาวที่หนีออกจากบ้าน กลายเป็นผู้หญิงที่กำลังสร้างอนาคตของตัวเองด้วยสองมือ
(โปรดติดตามตอนต่อไป…)
แด่เธอผู้ไม่ย่อท้อ
ตอนที่ 3: เมล็ดพันธุ์แห่งความหวัง
ยามเช้าในตลาดสำเพ็งเต็มไปด้วยความคึกคัก พ่อค้าแม่ค้าต่างขนสินค้าขึ้นแผง เสียงต่อรองราคาดังระงมทั่วทุกตรอกซอกซอย หลินยืนอยู่หน้าร้านผ้าด้วยแววตามุ่งมั่น
หลังจากทำงานหนักมาหลายเดือน เธอไม่ใช่เด็กใหม่อีกต่อไป แต่กลายเป็นคนที่เจ้าของร้านไว้ใจให้ช่วยดูแลกิจการ
"หลิน วันนี้เธอไปคุยกับโรงงานให้หน่อย ฉันมีธุระ" เจ้าของร้านบอกขณะเก็บบัญชี
โอกาสครั้งใหญ่ตกมาถึงเธอแล้ว—นี่เป็นครั้งแรกที่เธอจะได้เจรจากับโรงงานด้วยตัวเอง
บทเรียนแห่งการเจรจา
หลินเดินเข้าไปในโรงงานสิ่งทอขนาดกลางที่ตั้งอยู่ชานเมือง ห้องทำงานของเจ้าของโรงงานมีกลิ่นน้ำหมึกจาง ๆ จากเอกสารกองโต
"ร้านของคุณหิ้งให้ฉันมาเลือกสินค้าค่ะ" หลินกล่าวด้วยน้ำเสียงมั่นคง
ชายวัยกลางคนที่เป็นเจ้าของโรงงานมองเธอด้วยแววตาไม่เชื่อถือ "เด็กผู้หญิงอย่างเธอคิดจะต่อรองราคากับฉัน?"
หลินสูดลมหายใจลึก แม้จะรู้สึกกดดัน แต่เธอรู้ดีว่าการเจรจาเป็นหัวใจสำคัญของการค้าขาย
"ถ้าฉันเลือกของให้คุณหิ้งได้ราคาดีขึ้น คุณก็ขายได้มากขึ้น เรามาช่วยกันดีกว่าไหมคะ?"
เจ้าของโรงงานหัวเราะในลำคอ "งั้นลองดู ฉันจะให้เธอเลือกเองว่าผ้าชุดไหนดีที่สุด ถ้าเลือกผิด ร้านของเธอต้องรับผิดชอบเอง"
หลินก้มมองม้วนผ้าที่วางเรียงกันอยู่ เธอใช้นิ้วสัมผัสเนื้อผ้า พลิกดูรายละเอียดของเนื้อเยื่อและการทอ ภาพในอดีตย้อนกลับมา—ภาพของเธอที่ต้องช่วยพ่อคัดผ้าในร้าน
เธอรู้ดีว่าผ้าชนิดไหนเหมาะกับตลาดแบบไหน และราคาที่แท้จริงควรอยู่ที่เท่าไร
"ฉันเลือกชุดนี้ค่ะ" หลินหยิบม้วนผ้าเนื้อดีขึ้นมา "และฉันขอส่วนลด 5%"
เจ้าของโรงงานเลิกคิ้วขึ้น แต่เมื่อเห็นสายตามั่นใจของเธอ เขากลับยิ้มมุมปาก "เจ้าเด็กคนนี้... งั้นก็ตกลง"
นี่เป็นครั้งแรกที่หลินได้ทำข้อตกลงด้วยตัวเอง—และเธอทำสำเร็จ
รางวัลของความพยายาม
เมื่อกลับมาที่ร้าน เจ้าของร้านพอใจกับผลลัพธ์ที่เธอได้มา "ไม่เลวนะหลิน ฉันจะให้เธอรับผิดชอบเรื่องคัดเลือกผ้าต่อไป"
หลินยิ้มเล็กน้อย นี่อาจเป็นเพียงก้าวเล็ก ๆ แต่สำหรับเธอมันคือ เครื่องพิสูจน์ว่าเธอสามารถเป็นมากกว่าแค่ลูกจ้างธรรมดา
คืนวันนั้น ขณะที่นั่งนับเงินเดือนของตัวเอง หลินรู้สึกถึงพลังที่เธอไม่เคยรู้มาก่อน
"ฉันจะไม่หยุดแค่นี้..."
เธอเริ่มคิดถึงสิ่งที่ยิ่งใหญ่กว่านั้น—การมีร้านเป็นของตัวเอง
(โปรดติดตามตอนต่อไป…)
แด่เธอผู้ไม่ย่อท้อ
ตอนที่ 4: ก้าวแรกสู่ความฝัน
ค่ำคืนในกรุงเทพฯ สว่างไสวด้วยแสงตะเกียงจากร้านค้า เสียงล้อเกวียนที่บดไปกับถนนหินดังแว่วเข้ามาในห้องเช่าขนาดเล็กของหลิน
บนพื้นไม้เก่า ๆ มีเงินเหรียญและธนบัตรเก่าถูกวางเรียงกัน เธอไล่นิ้วไปตามขอบกระดาษ นี่คือสิ่งที่เธอสะสมมาตลอดหลายเดือน—ผลลัพธ์จากหยาดเหงื่อและแรงกายที่เธอทุ่มเท
แต่เมื่อเธอลองนับดูอีกครั้ง มันยังไม่พอ
ความฝันที่ต้องแลกมาด้วยความกล้า
หลินรู้ดีว่าหากเธอต้องการมีร้านของตัวเอง เธอจำเป็นต้องมีเงินทุนก้อนแรก แต่เธอไม่มีทรัพย์สิน ไม่มีที่ดิน ไม่มีใครค้ำประกันให้เธอกู้เงิน
ทางเลือกเดียวที่เหลืออยู่คือการเสี่ยง
เช้าวันรุ่งขึ้น เธอเดินเข้าไปหาเจ้าของร้านผ้าที่เธอทำงานอยู่ พลางรวบรวมความกล้าทั้งหมด
"คุณหิ้งคะ ฉันอยากขอซื้อผ้าจากร้านคุณในราคาส่ง แล้วนำไปขายเอง"
ชายวัยกลางคนที่กำลังจดบัญชีชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเธออย่างประเมิน
"แล้วเธอจะเอาทุนจากไหน?"
"ฉันมีเงินเก็บอยู่ก้อนหนึ่งค่ะ" หลินตอบ แม้ว่าจะรู้อยู่แก่ใจว่ามันยังไม่มากพอ
คุณหิ้งนิ่งคิดไปครู่หนึ่งก่อนจะหัวเราะเบา ๆ "เจ้าหนู เจ้าคิดจะเป็นแม่ค้าเองแล้วหรือ?"
"ค่ะ ฉันไม่อยากเป็นลูกจ้างไปตลอดชีวิต"
คำตอบของเธอทำให้ชายชราเลิกคิ้วขึ้น เขามองเธอด้วยแววตาที่ต่างออกไป
"เอาอย่างนี้แล้วกัน ฉันจะให้เธอเอาผ้าไปขายก่อน ถ้าขายหมด ค่อยจ่ายเงินฉัน"
ดวงตาของหลินเบิกกว้าง นี่คือโอกาสที่เธอรอคอย
บทพิสูจน์ของแม่ค้าหน้าใหม่
วันแรกของการเป็นแม่ค้าของตัวเอง หลินแบกม้วนผ้าจากร้านของคุณหิ้งออกมาตั้งแผงเล็ก ๆ หน้าตลาด เธอไม่มีร้าน ไม่มีพื้นที่ขายเป็นของตัวเอง ต้องเช่ามุมเล็ก ๆ จากพ่อค้าคนอื่น
แต่เธอไม่ย่อท้อ—เธอมีเพียงหนึ่งเป้าหมาย คือทำให้ผ้าทุกผืนถูกขายออกไป
เธอใช้ทักษะการค้าขายที่เธอเรียนรู้จากครอบครัว ใช้ไหวพริบในการเจรจากับลูกค้า พูดจานอบน้อมและรู้จักต่อรอง
"เจ้าของร้านใหญ่ ๆ เขาไม่ลดราคาหรอก แต่ฉันลดให้ได้พิเศษ" เธอพูดกับลูกค้ารายหนึ่งพร้อมรอยยิ้ม
และมันได้ผล—ภายในวันแรก เธอขายผ้าออกไปเกือบครึ่งหนึ่ง
นี่คือก้าวแรกของเธอในฐานะเจ้าของธุรกิจเล็ก ๆ
อุปสรรคที่กำลังจะมาเยือน
แต่โลกของการค้าขายไม่เคยง่ายขนาดนั้น
หลังจากผ่านไปไม่กี่วัน พ่อค้ารายหนึ่งที่ขายผ้าอยู่มานานเริ่มไม่พอใจที่มีแม่ค้าหน้าใหม่มาดึงลูกค้าไปจากเขา
"นังเด็กคนนี้มาแย่งลูกค้าข้า!" เสียงเขาดังขึ้นกลางตลาด
หลินชะงักไปเล็กน้อย แต่ยังคงยืนหยัดต่อไป เธอรู้ดีว่าในโลกของการค้า ถ้าเธออ่อนแอ เธอจะถูกกลืนหายไปทันที
เธอจะยอมแพ้ไม่ได้—ไม่ใช่ตอนนี้
(โปรดติดตามตอนต่อไป…)
แด่เธอผู้ไม่ย่อท้อ
ตอนที่ 5: พายุแห่งการแข่งขัน
ตลาดสำเพ็งในยามสายคึกคักกว่าปกติ เสียงพ่อค้าแม่ค้าตะโกนเรียกลูกค้าดังก้องไปทั่วทุกตรอกซอกซอย แต่ท่ามกลางเสียงเหล่านั้น มีเสียงหนึ่งที่ดังขึ้นอย่างไม่เป็นมิตร
“นังเด็กคนนี้มาแย่งลูกค้าข้า!”
หลินหันไปมอง เห็นชายร่างท้วมที่เป็นพ่อค้าผ้าเจ้าใหญ่ของตลาดจ้องมาที่เธอด้วยแววตาไม่พอใจ รอบตัวเขามีบรรดาพ่อค้าคนอื่น ๆ ที่เหมือนจะเห็นด้วย
"มาขายของตรงนี้ต้องรู้กติกา! ร้านข้าอยู่มานานแล้ว แล้วเอ็งเป็นใครถึงคิดจะมาทำให้ข้าขายไม่ออก?" ชายคนนั้นเอ่ยเสียงดัง
หลินกำมือแน่น เธอรู้ดีว่าตลาดแห่งนี้มีลำดับชั้นของพ่อค้า พ่อค้ารุ่นเก่ามักมีอิทธิพลเหนือกว่าคนใหม่ แต่เธอไม่ได้มาเพื่อขอส่วนแบ่งใคร—เธอเพียงแค่อยากทำมาหากินเหมือนกัน
เธอสูดลมหายใจลึกแล้วตอบอย่างหนักแน่น "ฉันไม่ได้แย่งลูกค้าของใคร ลูกค้าเลือกซื้อของที่เขาต้องการเอง"
คำตอบของเธอทำให้พ่อค้าหลายคนพยักหน้าเห็นด้วย แต่ชายคนนั้นกลับหัวเราะเยาะ
"งั้นข้าจะดูว่าเอ็งจะสู้กับข้าได้นานแค่ไหน!"
สงครามราคาที่ไม่เป็นธรรม
หลังจากวันนั้น ร้านของพ่อค้าคนนั้นเริ่มลดราคาผ้าลงอย่างหนัก เขาขายต่ำกว่าทุนเพียงเพื่อดึงลูกค้ากลับมา และยังใช้ลูกน้องกระจายข่าวเสียหายเกี่ยวกับหลิน
"แม่ค้าคนนี้ขายผ้าคุณภาพต่ำ ระวังจะถูกโกง!"
แม้ว่าจะไม่ใช่ความจริง แต่ข่าวลือแพร่ไปอย่างรวดเร็ว ทำให้ยอดขายของหลินเริ่มลดลง
เธอรู้ดีว่า หากเธอลดราคาตาม เธอจะขาดทุน และหากปล่อยให้ข่าวลือนี้เล่นงานต่อไป เธออาจไม่มีที่ยืนในตลาดอีกเลย
นี่คือบททดสอบแรกของเธอในโลกการค้า
กลยุทธ์ที่มากกว่าราคา
หลินนั่งครุ่นคิดทั้งคืน เธอรู้ว่าหากเธอจะอยู่รอดได้ เธอไม่สามารถแข่งขันด้วยราคาเพียงอย่างเดียว
เช้าวันรุ่งขึ้น เธอเริ่มเปลี่ยนแผนแทนที่จะลดราคาสู้ เธอใช้วิธีดึงดูดลูกค้าด้วย บริการที่แตกต่าง
เธอให้ลูกค้าสามารถจับต้องและลองเทียบผ้าได้ก่อนซื้อ แนะนำการเลือกผ้าให้เหมาะกับเสื้อผ้าแต่ละแบบ และที่สำคัญ เธอรับสั่งตัดผ้าเป็นขนาดที่ลูกค้าต้องการ ไม่จำเป็นต้องซื้อเป็นม้วนใหญ่
เธอเริ่มจำลูกค้าประจำได้ และเรียกชื่อพวกเขาทุกครั้งที่มาเยี่ยมร้าน
"พี่สุ ซื้อผ้าไปตัดชุดให้ลูกสาวอีกแล้วเหรอคะ?"
ลูกค้าหลายคนประทับใจในความเอาใจใส่ของเธอ และเริ่มกลับมาซื้อซ้ำ
แม้ราคาผ้าของเธอจะแพงกว่าร้านคู่แข่ง แต่ลูกค้ากลับเลือกมาหาเธอแทน
เพราะเธอไม่ได้ขายแค่ผ้า—แต่เธอขายความจริงใจ
ชัยชนะที่ไม่ต้องแลกด้วยความรุนแรง
หลังจากผ่านไปหลายสัปดาห์ พ่อค้ารายนั้นเริ่มขาดทุนจากการลดราคาจนเกินไป ลูกค้ากลับมาเลือกซื้อจากหลินแทน
ท้ายที่สุด เขายอมแพ้และเลิกก่อกวนเธอ
แม้ว่าหลินจะไม่ได้ทำให้เขาหายไปจากตลาด แต่เธอพิสูจน์ให้ทุกคนเห็นว่า เธอสามารถเอาชนะด้วยสติปัญญา ไม่ใช่ด้วยความขัดแย้ง
ในคืนนั้น ขณะที่เธอนั่งนับเงินกำไรที่ได้มาจากการค้าขาย หลินยิ้มออกมาเป็นครั้งแรกในรอบหลายวัน
"ฉันทำได้ ฉันเอาตัวรอดได้"
แต่เธอรู้ดีว่า—นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นของเส้นทางที่ยิ่งใหญ่กว่า
(โปรดติดตามตอนต่อไป…)
แด่เธอผู้ไม่ย่อท้อ
ตอนที่ 6: บุรุษผู้สูงศักดิ์
ลมเย็นยามเช้าพัดผ่านตลาดสำเพ็ง เสียงพ่อค้าแม่ค้าคึกคักดังไปทั่ว หลินที่กำลังจัดเรียงผ้าสังเกตเห็นเงาของเกวียนหลังใหญ่ที่แล่นเข้ามาจอดใกล้ ๆ
กลุ่มข้าราชการในชุดสีน้ำเงินเข้มก้าวลงจากรถม้า และท่ามกลางพวกเขา มีชายหนุ่มร่างสูงสง่างาม ใบหน้าคมคาย ผิวขาวสะอาดสะอ้าน แต่งกายในชุดผ้าไหมปักลายอย่างประณีต
"คุณชายคิมหลง!" เสียงกระซิบจากพ่อค้าแม่ค้ารอบข้างดังขึ้น
หลินหันมองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างสงสัย—เขาเป็นใครกัน ทำไมทุกคนถึงดูให้ความเคารพเขานัก?
การพบกันครั้งแรก
คุณชายคิมหลงก้าวเข้ามาหยุดที่หน้าร้านของหลิน ดวงตาคมจับจ้องไปที่ผ้าที่เธอวางเรียงอยู่
"ร้านนี้ขายผ้าไหมจากซัวเถาหรือไม่?" เสียงของเขานุ่มลึกและสุขุม
หลินที่ยังคงตกตะลึงอยู่รีบตอบกลับ "ขออภัยเจ้าค่ะ คุณชาย ผ้าของข้าเป็นผ้าไหมจากกวางตุ้ง แต่หากต้องการจากซัวเถา ข้าสามารถหามาให้ได้"
คิมหลงพยักหน้าเล็กน้อย พลางใช้ปลายนิ้วสัมผัสเนื้อผ้า "เจ้ารู้จักเนื้อผ้าได้ดี… เจ้าเป็นเจ้าของร้านเองหรือ?"
"เจ้าค่ะ" หลินตอบด้วยความภาคภูมิใจ
ชายหนุ่มยิ้มเล็กน้อย "หญิงสาวตัวคนเดียว กล้าค้าขายท่ามกลางพ่อค้าใหญ่โตเช่นนี้ มิใช่เรื่องง่าย"
"ข้ามิได้ต้องการความง่ายดาย ข้าต้องการความสำเร็จ" หลินตอบกลับด้วยสายตามุ่งมั่น
คิมหลงมองเธออย่างประเมิน ก่อนจะพยักหน้าอย่างพอใจ "ข้าชอบความคิดของเจ้า ข้าจะสั่งผ้าไหมจากเจ้าสักชุดหนึ่ง"
เงื่อนงำของบุรุษลึกลับ
หลังจากที่คิมหลงจากไป ข่าวลือก็แพร่สะพัดไปทั่วตลาดว่าคุณชายคิมหลงเป็นบุตรชายของขุนนางใหญ่แห่งวังหลวง และเป็นผู้ดูแลกิจการค้าผ้าไหมหลวงของราชสำนัก
"นังหลิน เจ้ารู้หรือไม่ว่าคุณชายคิมหลงเป็นใคร?" พ่อค้ารายหนึ่งกระซิบขณะช่วยเธอขนผ้า
"ข้าเพียงรู้ว่าเขาเป็นลูกค้า… ไม่ใช่ว่าเราควรปฏิบัติกับลูกค้าทุกคนเท่าเทียมกันหรือ?"
"โง่จริง! หากเจ้าทำให้คุณชายพอใจได้ เจ้าอาจมีเส้นสายใหญ่โตในวังหลวง!"
หลินฟังแล้วเพียงยิ้มบาง ๆ—เธอไม่เคยคิดพึ่งพาใคร นอกจากตัวเอง
เงามืดของศัตรูใหม่
แต่การที่คุณชายคิมหลงมาให้ความสนใจร้านของหลิน ไม่ได้นำพาแต่โชคดีมาให้เธอเท่านั้น
บรรดาพ่อค้ารายใหญ่ที่เคยขัดขวางเธอเริ่มจับตามองเธอมากขึ้น พวกเขาเห็นว่าเธอไม่ใช่เพียงแม่ค้าธรรมดาอีกต่อไป
และใครบางคน… ไม่ต้องการให้เธอเติบโตไปมากกว่านี้
(โปรดติดตามตอนต่อไป…)
แด่เธอผู้ไม่ย่อท้อ
ตอนที่ 7: พายุแห่งอำนาจ
หลังจากวันนั้น ทุกอย่างรอบตัวหลินเริ่มเปลี่ยนไป คุณชายคิมหลงไม่ได้เป็นเพียงลูกค้าธรรมดา แต่กลับกลายเป็นจุดเปลี่ยนสำคัญในชีวิตของเธอ
เมล็ดพันธุ์แห่งมิตรภาพ
สองวันให้หลัง ชายหนุ่มกลับมาอีกครั้งพร้อมกับข้าราชบริพารติดตาม เขายืนอยู่หน้าร้านของหลินพร้อมรอยยิ้มบาง ๆ
“ข้าอยากได้ผ้าไหมลายพิเศษที่ไม่มีขายตามท้องตลาด เจ้าหาให้ข้าได้หรือไม่?”
หลินชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้า “หากคุณชายให้เวลาข้าสักสองวัน ข้าจะนำตัวอย่างมาให้เลือก”
“ดี ข้าจะรอดูฝีมือของเจ้า”
คำพูดของคิมหลงทำให้บรรดาพ่อค้าแม่ค้ารอบข้างต่างมองหลินด้วยสายตาเปลี่ยนไป—จากเด็กสาวธรรมดากลายเป็นแม่ค้าที่ขุนนางให้ความสนใจ
แต่ไม่ใช่ทุกคนที่จะพอใจกับเรื่องนี้…
เงื้อมมือของศัตรู
เย็นวันนั้น ขณะที่หลินกำลังเก็บร้าน พ่อค้าผ้าใหญ่คนหนึ่งที่เคยพยายามขัดขวางเธอเดินเข้ามา พร้อมกับพรรคพวกของเขา
“เจ้าคิดหรือว่าการใกล้ชิดกับคุณชายคิมหลงจะทำให้เจ้ารอดพ้นจากตลาดนี้ไปได้ง่าย ๆ?”
หลินเงยหน้ามองชายตรงหน้าด้วยสายตาเยือกเย็น “ข้าเพียงค้าขายตามวิถีของข้า”
“วิถีของเจ้ากำลังทำให้ข้าขายของไม่ได้! และข้าจะไม่ยอมให้เป็นเช่นนั้น!”
พูดจบ พวกเขาก็พลิกแผงขายของของหลินจนผ้ากระจัดกระจายไปทั่วพื้น เสียงหัวเราะเยาะดังลั่นตลาด
หลินกำมือแน่น—เธอรู้ว่าการเอาคืนจะมีแต่ทำให้สถานการณ์แย่ลง แต่เธอก็ไม่อาจปล่อยให้พวกเขากดขี่เธอเช่นนี้ไปได้ตลอด
แรงสนับสนุนจากผู้ไม่คาดคิด
ในจังหวะที่พวกพ่อค้ากำลังเดินจากไป เสียงของชายหนุ่มคนหนึ่งก็ดังขึ้น
“หากท่านต้องการจะค้าขายในตลาดนี้ ก็ควรแข่งขันกันอย่างยุติธรรม”
ทุกคนหันไปมอง—คุณชายคิมหลงยืนอยู่ตรงนั้น พร้อมกับองครักษ์ของเขา
บรรดาพ่อค้าใหญ่รีบค้อมศีรษะให้เขาด้วยความเกรงกลัว “พวกข้าเพียงมาเตือนสติแม่นางหลิน มิได้คิดร้ายอะไรขอรับ”
คิมหลงหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเรียบง่ายแต่แฝงด้วยอำนาจ “ข้ามองเห็นทุกอย่าง และข้าไม่คิดว่า ‘การเตือนสติ’ ของท่านจะบริสุทธิ์ใจนัก”
พวกพ่อค้าหน้าเสีย ก่อนจะค้อมศีรษะอีกครั้งแล้วรีบเดินจากไป
หลินหันไปมองคิมหลงด้วยความตกใจปนขอบคุณ “คุณชาย…”
เขามองเธอด้วยรอยยิ้มบาง ๆ “เจ้าไม่ต้องกลัว ข้าเห็นว่าเจ้ามีความสามารถ และข้าไม่ชอบให้คนมีฝีมือถูกกลั่นแกล้ง”
พันธมิตรที่ไม่คาดฝัน
หลังจากเหตุการณ์ในวันนั้น ข่าวลือเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างหลินกับคุณชายคิมหลงเริ่มแพร่สะพัดไปทั่วตลาด
มีคนบางส่วนเริ่มเคารพและเกรงใจเธอมากขึ้น แต่ในขณะเดียวกัน ก็มีคนที่คิดว่าหลินใช้เส้นสายเพื่อไต่เต้าขึ้นมา
เธอจะจัดการกับเรื่องนี้อย่างไร?
(โปรดติดตามตอนต่อไป…)
แด่เธอผู้ไม่ย่อท้อ
ตอนที่ 8: ข่าวลือและแรงกดดัน
ตลาดสำเพ็งในยามสายยังคงคึกคักเช่นเคย แต่หลินรู้สึกได้ถึงสายตาของผู้คนที่มองเธอเปลี่ยนไป หลังจากเหตุการณ์เมื่อวานที่คุณชายคิมหลงเข้ามาช่วยเหลือ ข่าวลือก็แพร่กระจายไปทั่ว
“แม่นางหลินคงคิดจะใช้เส้นสายไต่เต้า”
“อย่าคิดว่ามีคุณชายคิมหลงหนุนหลังแล้วจะทำอะไรก็ได้”
หลินพยายามทำเป็นไม่ได้ยิน แต่คำพูดเหล่านั้นเริ่มหนักขึ้นเรื่อย ๆ—บางคนถึงกับหลีกเลี่ยงไม่ซื้อของจากร้านเธอ
เธอรู้ดีว่าตลาดนี้เป็นสมรภูมิที่ไม่ใช่แค่การแข่งขันสินค้า แต่ยังรวมถึงการรักษาชื่อเสียงอีกด้วย
เผชิญหน้ากับคุณชายคิมหลง
คืนนั้น ขณะที่หลินกำลังเก็บร้าน รถม้าสีดำคันหนึ่งจอดลงไม่ไกลจากร้านของเธอ ร่างสูงของชายหนุ่มที่เธอเริ่มคุ้นเคยก้าวลงมา
"คุณชาย…" หลินเงยหน้ามองเขาด้วยความลังเล
คิมหลงก้าวเข้ามาหยุดตรงหน้าเธอ ดวงตาคมกริบจับจ้องไปที่ใบหน้าของเธอ "ข้าได้ยินข่าวลือที่แพร่สะพัดในตลาด"
หลินเม้มปากแน่นก่อนจะตอบ "ข้ามิได้ต้องการให้เรื่องเป็นเช่นนี้ ข้าพึ่งพาตัวเองมาตลอด แต่พอคุณชายเข้ามาเกี่ยวข้อง ผู้คนก็เริ่มคิดว่าข้าใช้เส้นสาย"
ชายหนุ่มมองเธออยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ "เจ้ากำลังคิดจะหลบหนีหรือ?"
เธอสะดุ้งเล็กน้อย "ไม่ใช่! ข้าเพียงแต่อยากทำให้ทุกคนเห็นว่าข้ามีความสามารถของตัวเองโดยไม่ต้องพึ่งพาใคร"
คิมหลงยิ้มบาง ๆ "ดี ถ้าเช่นนั้นจงพิสูจน์ให้พวกเขาเห็น"
หลินมองเขาอย่างไม่เข้าใจ "คุณชายหมายความว่าอย่างไร?"
"ในอีกสามวันข้างหน้า จะมีงานประมูลผ้าไหมหลวงที่วัง ข้าอยากให้เจ้าร่วมส่งผ้าเข้าประมูล ถ้าหากเจ้าชนะ พวกนั้นจะไม่มีข้ออ้างกล่าวหาว่าเจ้าประสบความสำเร็จเพราะข้า"
หลินเบิกตากว้าง—นี่คือโอกาสที่ยิ่งใหญ่ แต่ก็เป็นบททดสอบที่โหดหินเช่นกัน
เงาของพระรอง: เจ้าของค่ายการค้าใหญ่
ขณะที่หลินกำลังครุ่นคิด เสียงทุ้มต่ำอีกเสียงก็ดังขึ้น
"ดูเหมือนว่าเจ้าจะผลักดันนางไปสู่เส้นทางที่เต็มไปด้วยอันตรายนะ คุณชายคิมหลง"
หลินหันไปมอง เห็นชายอีกคนยืนอยู่ใต้เงาตะเกียง เขาแต่งกายหรูหราด้วยชุดแพรต่วนชั้นดี ใบหน้าหล่อเหลาคมคายแต่ฉาบไปด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
"คุณชายลู่หาน?" หลินพึมพำ
ลู่หาน—เจ้าของค่ายการค้าผ้าไหมใหญ่ที่สุดในสำเพ็ง เป็นชายผู้ทรงอิทธิพลที่สามารถควบคุมตลาดได้เพียงปลายนิ้ว
เขาก้าวเข้ามายืนใกล้ ๆ "แม่นางหลิน การเข้าร่วมประมูลของเจ้าหมายถึงการประกาศตัวเป็นคู่แข่งกับข้าตรง ๆ เจ้าแน่ใจหรือว่าต้องการก้าวเข้าสู่เกมนี้?"
หลินรู้ดีว่าการแข่งขันกับลู่หานไม่ใช่เรื่องเล็กน้อย—แต่เธอก็ไม่มีทางถอย
เธอเงยหน้ามองเขาด้วยแววตามุ่งมั่น "ข้ารู้ว่ามันเสี่ยง แต่ข้าไม่กลัว"
ลู่หานหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะก้มลงกระซิบใกล้หูเธอ "เช่นนั้นข้าจะคอยดูว่าเจ้าจะเอาตัวรอดจากเกมนี้ได้อย่างไร"
คำพูดของเขาเต็มไปด้วยความท้าทาย—และเธอรู้ว่านี่คือจุดเริ่มต้นของศึกที่แท้จริง
(โปรดติดตามตอนต่อไป…)
แด่เธอผู้ไม่ย่อท้อ
ตอนที่ 9: เดิมพันครั้งใหญ่
สามวันต่อมา งานประมูลผ้าไหมหลวงถูกจัดขึ้นที่วังอย่างยิ่งใหญ่ บรรดาค่ายการค้าชั้นนำต่างส่งสินค้าคุณภาพดีที่สุดเข้าร่วมประมูล รวมถึงหลิน... แม่ค้าตัวเล็ก ๆ ที่กำลังจะท้าชนยักษ์ใหญ่ของวงการ
ความกดดันก่อนเริ่มศึก
“เจ้ามั่นใจหรือ?” เสียงของฟ่ง หนึ่งในพ่อค้าเพื่อนสนิทของหลินดังขึ้น เขาช่วยเธอขนหีบผ้าเข้าไปในสถานที่ประมูล สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความกังวล
“หากข้าหวั่นไหวตั้งแต่ยังไม่เริ่ม ข้าก็ไม่มีวันไปถึงที่ที่ข้าฝัน” หลินตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น แม้ภายในใจจะเต้นระรัวก็ตาม
คิมหลงที่ยืนอยู่ไม่ไกลได้ยินทุกอย่าง เขามองหลินด้วยแววตาชื่นชม “เจ้ากำลังเดินบนเส้นทางที่อันตราย แต่ข้าชอบความกล้าของเจ้า”
ลู่หานเดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้มบาง ๆ “ข้าคงต้องคารวะเจ้าแล้ว แม่นางหลิน เจ้าเป็นหญิงที่กล้าหาญยิ่งนัก”
หลินเงยหน้ามองเขาด้วยความไม่ไว้วางใจ “ท่านต้องการอะไรกันแน่?”
ลู่หานหัวเราะเบา ๆ “ข้าแค่แปลกใจ ว่าทำไมเจ้าถึงดื้อรั้นนัก ทั้งที่รู้ว่าข้าเป็นเจ้าของค่ายผ้าที่ใหญ่ที่สุด และมีโอกาสชนะสูงที่สุด”
“เพราะข้าไม่คิดว่าความสำเร็จของข้าจะต้องขึ้นอยู่กับ ‘โอกาสของผู้อื่น’” หลินสวนกลับทันที
คิมหลงหัวเราะในลำคอ “ดูเหมือนเจ้าจะพบคู่แข่งที่แท้จริงแล้วลู่หาน”
ลู่หานเลิกคิ้ว ก่อนจะก้มลงกระซิบข้างหูหลิน “ถ้าเจ้าแพ้ ข้าจะทำให้เจ้าต้องมาขอความช่วยเหลือจากข้าเอง”
การแข่งขันเริ่มต้น
งานประมูลเริ่มขึ้น เสียงกลองดังเป็นสัญญาณเปิดงาน บรรดาคณะกรรมการค่อย ๆ ตรวจสอบผ้าไหมแต่ละผืนจากเหล่าผู้เข้าแข่งขัน
เมื่อถึงคิวของหลิน นางกำนัลผู้ตรวจสอบค่อย ๆ คลี่ผ้าไหมของเธอออกมาเผยให้เห็นลวดลายดอกเหมยละเอียดอ่อน สีแดงสดตัดกับทองอร่าม ทอขึ้นด้วยเทคนิคพิเศษที่เธอฝึกฝนมานาน
เสียงซุบซิบดังขึ้นทั่วงาน แม้แต่ลู่หานยังต้องขมวดคิ้ว—เขาไม่ได้คาดหวังว่าผ้าไหมของหลินจะมีฝีมือสูงถึงเพียงนี้
คิมหลงมองภาพตรงหน้าด้วยแววตาเป็นประกาย “เจ้าสร้างผืนผ้าไหมนี้ขึ้นมาเอง?”
หลินพยักหน้า “ใช่ ข้าใช้เส้นไหมที่คัดสรรมาเป็นพิเศษ และใช้ช่างทอที่ข้าฝึกฝนมาเอง”
นางกำนัลหันไปพยักหน้ากับขุนนางที่ดูแลการประมูล ก่อนจะประกาศเสียงดัง
"ผ้าไหมของแม่นางหลิน ได้รับเลือกเป็นหนึ่งในห้าผืนที่เข้าสู่รอบสุดท้าย!"
ศึกสุดท้ายกำลังจะเริ่ม
เสียงปรบมือดังขึ้น แต่หลินรู้ดีว่า นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้น
เธอมองไปยังลู่หานที่ยังคงมีรอยยิ้มประหลาดใจประดับบนใบหน้า
“ดูเหมือนว่าข้าจะประเมินเจ้าต่ำไปจริง ๆ” ลู่หานกล่าวก่อนจะเดินจากไป
คิมหลงหันมามองหลิน ก่อนจะพูดเบา ๆ “เตรียมตัวให้ดี รอบสุดท้ายจะโหดหินกว่าที่เจ้าเคยเจอมา”
และเธอรู้ดีว่า... เธอต้องเตรียมพร้อมเพื่อเผชิญหน้ากับมัน
(โปรดติดตามตอนต่อไป…)
แด่เธอผู้ไม่ย่อท้อ
ตอนที่ 10: ศึกตัดสิน
บรรยากาศภายในงานประมูลเงียบกริบ ดวงตาของขุนนางและเหล่าผู้เข้าร่วมงานจับจ้องไปยังเวทีตัดสิน ห้าผืนผ้าไหมที่ถูกคัดเลือกเข้าสู่รอบสุดท้ายถูกนำมาวางเรียงกัน แต่ละผืนล้วนมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว
และหนึ่งในนั้น คือผ้าของหลิน… หญิงสาวผู้มาจากครอบครัวพ่อค้าธรรมดา
ความท้าทายของลู่หาน
ลู่หานยืนกอดอกอยู่ไม่ไกล สีหน้าของเขายังคงสงบนิ่ง แต่สายตาของเขากลับจับจ้องมาที่หลินราวกับกำลังประเมินอะไรบางอย่าง
“แม่นางหลิน” เขาเอ่ยขึ้นเบา ๆ ขณะเดินเข้ามาใกล้ “ข้าต้องยอมรับว่าเจ้าทำได้ดีกว่าที่ข้าคาดไว้มาก”
หลินหันไปมองเขาด้วยสายตาแข็งกร้าว “ข้าคงต้องขอบคุณท่านที่ประเมินข้าต่ำไป”
ลู่หานหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะโน้มตัวกระซิบใกล้หูเธอ “แต่เจ้าแน่ใจหรือว่าในรอบสุดท้ายนี้ ทุกอย่างจะตัดสินด้วย ‘ฝีมือ’ อย่างเดียว?”
หลินขมวดคิ้ว—เธอรู้ว่าในโลกของการค้าขาย อำนาจและเส้นสายมีผลต่อทุกอย่าง
แต่เธอไม่เชื่อว่าความสามารถของเธอจะถูกมองข้ามไปง่าย ๆ
บททดสอบสุดท้าย
นางกำนัลประกาศกติกาของรอบสุดท้าย “ผู้เข้าแข่งขันจะต้องนำเสนอเรื่องราวและแรงบันดาลใจของผ้าไหมตนเองต่อที่ประชุมขุนนาง”
นี่ไม่ใช่แค่การประมูลผ้า แต่มันคือศิลปะ และศักดิ์ศรีของผู้สร้างสรรค์
ทีละคน ผู้เข้าแข่งขันเริ่มอธิบายถึงแรงบันดาลใจของพวกเขา จนกระทั่งถึงคิวของหลิน
เธอสูดลมหายใจเข้าลึก ก่อนก้าวขึ้นไปด้านหน้า
“ข้าเกิดในครอบครัวพ่อค้าผ้า และข้าเติบโตมากับการค้าขาย แต่ตลอดเวลาข้าเห็นว่าผ้าไหมเป็นมากกว่าสินค้า—มันคือวัฒนธรรม และจิตวิญญาณของผู้ทอ”
เธอชี้ไปยังผ้าของตนเอง ซึ่งทอเป็นลวดลาย ดอกเหมยกลางสายลมหนาว
“ข้าเลือกดอกเหมย เพราะมันคือดอกไม้ที่สามารถเติบโตได้แม้อยู่ท่ามกลางหิมะ มันคือตัวแทนของความอดทน ไม่ยอมแพ้ต่อโชคชะตา—เช่นเดียวกับข้า”
เสียงกระซิบดังขึ้นในหมู่ขุนนาง หลายคนมองเธอด้วยความประทับใจ
ศึกแห่งอำนาจ
ขณะที่หลินกำลังรอการตัดสิน ขุนนางอาวุโสคนหนึ่งก็กระแอมเบา ๆ ก่อนจะพูดขึ้น
“ท่านลู่หาน ท่านมีความคิดเห็นเช่นไรกับผ้าไหมของแม่นางหลิน?”
ลู่หานที่เงียบมานานยิ้มบาง ๆ ก่อนตอบ “ข้าคิดว่าฝีมือของนางเป็นเลิศ และนางคู่ควรกับเวทีนี้”
หลินเบิกตากว้าง—เธอไม่คิดว่าเขาจะกล่าวชมเธอต่อหน้าผู้คน
แต่แล้วเขาก็พูดต่อ “แต่… การค้าขายในวังหลวง ไม่ได้ตัดสินเพียงความสามารถเท่านั้น”
เขาหันไปหาขุนนางอาวุโสอีกท่านหนึ่ง “ท่านเห็นด้วยหรือไม่ ว่าเราควรเลือกผู้ที่สามารถ ‘รับผิดชอบ’ การจัดส่งผ้าไหมให้วังได้อย่างมั่นคง?”
นี่คือการบีบให้เธอพ่ายแพ้ ด้วยเครือข่ายอำนาจของเขา!
หลินกำมือแน่น—แม้เธอจะมีฝีมือ แต่ในแง่ของอำนาจ เธอไม่มีทางสู้กับลู่หานได้
เสียงของคุณชายคิมหลง
ท่ามกลางความเงียบ คิมหลงที่นั่งสังเกตการณ์อยู่นานก็ลุกขึ้นยืน
“แม่นางหลินอาจไม่มีอำนาจมากเท่าท่านลู่หาน แต่ข้าขอถามท่านทั้งหลาย—พวกท่านต้องการเลือกผู้ที่มีอำนาจ หรือเลือกผ้าไหมที่คู่ควรกับวังหลวง?”
ขุนนางหลายคนเริ่มหันไปมองหน้ากัน
“ข้าเชื่อว่า ‘คุณภาพ’ ต่างหากที่ควรเป็นสิ่งตัดสินในวันนี้” คิมหลงกล่าวด้วยน้ำเสียงมั่นคง
การตัดสินครั้งสุดท้าย
เสียงปรึกษาหารือดังขึ้น ก่อนที่นางกำนัลจะเดินขึ้นไปประกาศ
“ผู้ชนะการประมูลในครั้งนี้คือ… แม่นางหลิน!”
เสียงปรบมือดังขึ้น หลินแทบไม่เชื่อหูตัวเอง
เธอ… ชนะแล้ว
ลู่หานมองเธอด้วยสายตาอ่านไม่ออก ก่อนจะถอนหายใจเบา ๆ แล้วเดินจากไปโดยไม่พูดอะไร
คิมหลงเดินเข้ามาใกล้ พลางยิ้มให้เธอ “เจ้าทำได้แล้วหลิน”
น้ำตาคลอเบ้าของเธอ เธอรู้ว่า นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นของหนทางที่แท้จริง
(โปรดติดตามตอนต่อไป…)
แด่เธอผู้ไม่ย่อท้อ
ตอนที่ 11: ก้าวสู่การกลับบ้านและคำสัญญา
หลังจากที่หลินได้รับชัยชนะในการประมูลผ้าไหมหลวง ทุกสายตาของผู้คนในตลาดสำเพ็งต่างจับจ้องมายังเธอด้วยความชื่นชมและความเคารพ เสียงซุบซิบที่เคยว่าร้ายกลับกลายเป็นเสียงชื่นชมเธอในทุกครั้งที่เดินผ่าน—ชีวิตของหลินเริ่มเปลี่ยนไปตามคำที่เธอเคยพูดไว้: “ข้าจะทำให้ทุกคนเห็นว่าข้าสามารถทำได้ด้วยตัวเอง”
อย่างไรก็ตาม, ชัยชนะ ที่เธอได้รับก็ไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกพอใจอย่างแท้จริง—ยังมีสิ่งที่ค้างคาอยู่ในใจของหลิน นั่นคือ การกลับบ้าน ที่เธอจากมาเพื่อตามหาความฝันของตัวเอง
การกลับมาของหลิน
หลายปีผ่านไป หลินสร้างฐานะจากการค้าผ้าไหมจนร่ำรวย แต่เธอก็ยังคงรู้สึกว่าเธอขาดบางสิ่งบางอย่าง—การกลับไปเยี่ยมครอบครัวที่เธอจากมาด้วยความหวังว่าจะได้พึ่งพาเธอกลับสู่จุดเดิม นั่นคือบ้านที่เธอเคยเป็นเพียงลูกสาวคนหนึ่งในครอบครัวพ่อค้าที่เต็มไปด้วยพี่น้อง
เมื่อการตัดสินใจนั้นเกิดขึ้น หลินเลือกที่จะกลับบ้านพร้อมกับความรู้สึกที่หนักแน่นมากขึ้น แม้จะมีความสำเร็จอย่างยิ่งใหญ่ แต่เธอก็ไม่ลืมว่าทุกสิ่งที่เธอได้มานั้น เริ่มต้นจากความลำบากในวัยเด็กและครอบครัวที่เคยให้กำเนิดเธอ
การพบกันของหลินและคิมหลง
ในขณะที่หลินกำลังเตรียมตัวกลับบ้าน คิมหลงได้มาหาเธอที่บ้าน
“เจ้ากำลังจะไปแล้ว?” คิมหลงถามด้วยความไม่เข้าใจในสายตา
หลินยิ้มบาง ๆ “ข้าจะกลับบ้าน ข้าคิดถึงครอบครัว… แม้ว่าเส้นทางที่ข้าเดินมาในวันนี้จะต่างไปจากที่เคยคิดไว้ แต่พวกเขาคือรากเหง้าของข้า”
คิมหลงมองเธอด้วยสายตาที่มีทั้งความชื่นชมและห่วงใย “แต่เจ้าคิดว่าจะทิ้งความสำเร็จนี้ไว้ข้างหลังหรือ?”
หลินยิ้มให้กับคำถามนั้น “ข้าไม่เคยคิดทิ้งสิ่งที่ข้าได้มา แต่บางครั้งการกลับบ้านคือการเติมเต็มสิ่งที่ขาดหายไป ข้าอยากให้พวกเขาเห็นว่าข้าไม่ใช่แค่ลูกสาวที่หนีจากบ้านไป แต่เป็นคนที่สามารถกลับมาช่วยครอบครัวและยืนหยัดด้วยตัวเอง”
คิมหลงกุมมือหลินเอาไว้เบา ๆ “ข้าเคารพการตัดสินใจของเจ้า หลิน… ข้าคงไม่มีสิทธิ์ห้ามเจ้าทำในสิ่งที่ใจของเจ้าต้องการ แต่ข้าอยากให้เจ้ารู้ว่า ข้าจะคอยอยู่ข้างเจ้าเสมอ”
หลินหันไปมองเขา แววตาเต็มไปด้วยความซึ้งใจ “ขอบคุณค่ะ… ข้าเองก็รู้สึกเหมือนกัน ขอบคุณที่เชื่อมั่นในตัวข้าเสมอมา”
“หากเจ้าไม่ลืม ข้าก็จะไม่ลืม” คิมหลงกล่าวก่อนที่จะกุมมือเธอแน่นขึ้น “และถ้าหากเจ้าไม่พบสิ่งที่ต้องการที่นั่น ข้าจะคอยช่วยเหลือเจ้าเสมอ”
การกลับมาของหลิน
หลังจากนั้นหลินเดินทางกลับไปยังบ้านที่เธอเคยจากมา ท่ามกลางความตื่นเต้นของพี่น้องและความรู้สึกที่ลึกซึ้งในใจ เธอพบว่า ครอบครัวของเธอไม่ได้เปลี่ยนไปมากนัก—พ่อแม่ยังคงทำธุรกิจเหมือนเดิม ส่วนพี่น้องของเธอก็ยังคงช่วยกันดูแลกิจการกงสี
แต่ความรู้สึกในใจของหลินกลับไม่เหมือนเดิม เธอไม่ใช่เพียงลูกสาวคนหนึ่งของครอบครัวอีกแล้ว—เธอกลับมาในฐานะผู้หญิงที่ยืนหยัดด้วยตัวเองและประสบความสำเร็จในเส้นทางของตัวเอง
หลินได้พบกับพ่อและแม่ของเธอ เธอเล่าให้พวกเขาฟังเกี่ยวกับการต่อสู้และความพยายามจนได้มาซึ่งความสำเร็จ พ่อแม่ของเธอที่เคยไม่ค่อยเข้าใจในตัวเธอ จึงเริ่มมองเห็นความมุ่งมั่นและความสามารถที่หลินมี
“ลูกทำได้ดีมาก ลูกทำให้พวกเราภูมิใจ” พ่อของหลินกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความรักและความภาคภูมิใจ
แม่ของหลินยิ้มด้วยความยินดี “แม่ภูมิใจในตัวลูกมาก หลิน… ลูกได้พิสูจน์ให้ทุกคนเห็นว่า การมุ่งมั่นและไม่ย่อท้อล้วนสำคัญ”
คำสัญญาของหลิน
คืนหนึ่ง ขณะที่หลินนั่งทบทวนความทรงจำต่าง ๆ ของการเดินทางในชีวิต เธอก็ได้เขียนบันทึกในหนังสือเล่มหนึ่งที่เธอเก็บไว้เสมอ
“ข้าจะไม่ยอมแพ้ ข้าจะไม่ยอมให้ความยากจนหรืออุปสรรคใด ๆ มาทำให้ข้าล้มลง และไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ข้าจะกลับมาช่วยเหลือครอบครัวของข้าเสมอ”
บทสุดท้ายก่อนการเดินทาง
หลินนั่งอยู่ใต้แสงจันทร์ในสวนหลังบ้าน ขณะที่คิมหลงยืนอยู่ข้าง ๆ เขาได้ยิ้มให้เธอและพูดว่า “ข้ารอคอยวันที่เจ้าจะกลับมา และข้าจะอยู่เคียงข้างเจ้าตลอดไป”
หลินมองเขาและหัวเราะเบา ๆ “ขอบคุณที่เข้าใจ ข้าจะไม่ยอมให้การเดินทางครั้งนี้ทำให้เราห่างกัน”
การเดินทางของหลินยังคงไม่จบ แต่เธอรู้ดีว่าไม่ว่าจะต้องเจอกับอะไรต่อไป เธอมีทั้งความรักและครอบครัวที่รอคอยอยู่ข้างหลัง—และนี่คือการเริ่มต้นใหม่ของชีวิตที่เต็มไปด้วยความรักและความกตัญญูต่อทุกสิ่งที่เธอเคยเดินผ่านมา
(โปรดติดตามตอนสุดท้าย…)
แด่เธอผู้ไม่ย่อท้อ
ตอนที่ 12: บทสรุปของหลิน
หลายปีผ่านไป หลินที่เคยเป็นสาวน้อยผู้กล้าหาญและไม่ยอมแพ้ได้กลายเป็น หญิงสาวที่ประสบความสำเร็จ ทั้งในเรื่องการค้าขายและชีวิตส่วนตัว ทุกคนในเมืองนั้นรู้จักเธอในฐานะ หญิงเก่งผู้ไม่เคยยอมแพ้และสร้างความสำเร็จด้วยตัวเอง
แต่สิ่งที่หลินภูมิใจที่สุดไม่ใช่ความร่ำรวยหรือชื่อเสียง—แต่เป็นการสร้างครอบครัวที่รักและเข้าใจเธออย่างลึกซึ้ง
การเป็นแม่และยายที่อบอุ่น
เมื่อหลินอายุ 45 ปี เธอกลับมาอยู่บ้านในชนบทที่เงียบสงบร่วมกับ สามีและลูก ๆ ความสำเร็จที่เธอได้มานั้นไม่ได้ทำให้เธอลืมที่มาของตนเอง เธอคงไว้ซึ่งความเรียบง่ายและความอ่อนโยนที่เธอได้รับจากครอบครัว
หลินยังคงทำงานในกงสีผ้าไหมของตัวเอง แต่เธอไม่ลืมที่จะให้เวลาแก่ครอบครัว โดยเฉพาะหลาน ๆ ที่เธอรักและทะนุถนอมเป็นพิเศษ หลาน ๆ ของหลินมักมาหาเธอในวันหยุด และหลินจะเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับการต่อสู้ในชีวิตของเธอให้หลาน ๆ ฟัง
“ยายบอกหนูสิคะว่า ทำยังไงถึงจะเป็นคนเก่งเหมือนยาย” หนึ่งในหลานสาวของหลินถามขึ้นอย่างสดใส
หลินยิ้มแล้วลูบหัวหลานสาวเบา ๆ “ไม่ต้องพยายามเป็นคนเก่งหรอกลูก สิ่งที่สำคัญคือการเป็นคนดีและไม่ยอมแพ้ในการทำสิ่งที่รัก”
หลาน ๆ จะชอบฟังเรื่องราวในอดีตของยาย หลินจะเล่าให้พวกเขาฟังเกี่ยวกับความยากลำบากในวัยเด็ก การลำบากที่เธอต้องผ่าน แต่ก็ยังสามารถยืนหยัดได้ด้วยความพยายามและความเชื่อมั่นในตัวเอง
“ยายเคยลำบากมากไหมคะ?” หลานคนหนึ่งถาม
หลินหัวเราะเบา ๆ “ยายเคยลำบากมาก ๆ จนบางครั้งไม่รู้จะทำยังไง แต่ยายก็คิดเสมอว่า ถ้าเราไม่ยอมแพ้ เราก็จะผ่านมันไปได้”
การให้คำแนะนำแก่ลูก ๆ
ในวันหนึ่ง หลินนั่งอยู่ในสวนหลังบ้านพร้อมกับลูกสาวคนโตของเธอ ลูกสาวที่ตอนนี้เป็นแม่ของหลาน ๆ หลินมองลูกสาวด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความอบอุ่น
“แม่ค่ะ ตอนนี้หนูรู้สึกว่าทุกอย่างมันยุ่งยากไปหมดเลยค่ะ” ลูกสาวพูดด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยความเครียด
หลินยิ้มและพูดอย่างใจเย็น “ทุกคนต้องเจอกับปัญหาบ้าง แต่จำไว้นะว่า ทุกอย่างจะผ่านไป ถ้าคุณเชื่อมั่นในตัวเองและไม่ยอมแพ้ มันจะมีทางออกเสมอ”
ลูกสาวของหลินมองแม่ด้วยความซาบซึ้ง “แม่ค่ะ ขอบคุณนะคะที่เป็นแบบอย่างที่ดีให้หนูเสมอ”
“แม่ดีใจที่เห็นลูกเป็นคนดี และถ้าลูกจำคำนี้ได้ ไม่ยอมแพ้ในทุกๆ สิ่งที่ทำ ข้าก็พอใจแล้ว” หลินพูดเบา ๆ ขณะที่จับมือของลูกสาวไว้
ความรักของสามี
ในช่วงเวลาหลายปีที่ผ่านมา หลินได้ใช้เวลามากมายกับสามีของเธอ—ผู้ชายที่อยู่ข้างเธอในทุกยามยาก และคอยสนับสนุนให้เธอเติบโตเป็นคนที่แข็งแกร่งอย่างทุกวันนี้
“หลิน… ข้าภูมิใจในตัวเจ้าเหลือเกิน” สามีพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความรัก
หลินหันไปมองเขาและยิ้มอย่างอบอุ่น “ข้าก็ภูมิใจในตัวเจ้าที่อยู่เคียงข้างข้ามาตลอด พวกเราผ่านอะไรมามากมาย แต่ที่สำคัญที่สุดคือการที่เรายังอยู่ด้วยกัน”
การจากไปของหลิน
วันหนึ่ง หลินล้มป่วยอย่างรุนแรง หลังจากที่ต้องเผชิญกับการทำงานหนักมาหลายปี ความเหนื่อยล้าและความเครียดที่สะสมจนถึงวันสุดท้ายของชีวิตเริ่มส่งผลต่อสุขภาพของเธอ
หลินบอกกับลูก ๆ และหลาน ๆ ด้วยเสียงที่อ่อนล้า “ข้าจะไปแล้ว แต่ขอให้พวกเจ้าอย่าลืมว่า ชีวิตต้องเดินหน้าต่อไป อย่าหยุดยั้งเพราะความยากลำบาก ให้รักและดูแลกันเหมือนที่ข้าทำให้พวกเจ้า”
หลาน ๆ ของหลินนั่งอยู่ข้างเตียงด้วยน้ำตา แต่หลินยิ้มให้พวกเขาอย่างอบอุ่น “ขอบคุณที่รักข้า ข้าจะรักพวกเจ้าเสมอ แม้ข้าจะจากไปแล้ว ข้าก็ยังคงอยู่ในใจพวกเจ้าเสมอ”
เมื่อหลินจากไป ครอบครัวของเธอไม่มีวันลืมบทเรียนที่เธอสอนให้—ความไม่ยอมแพ้ ความมุ่งมั่น และความรักที่มีต่อครอบครัว ทุกคำพูดของเธอจะยังคงอยู่ในใจลูกหลานและจะถ่ายทอดต่อไป
มรดกของหลิน
แม้หลินจะจากไป แต่เธอได้ฝากมรดกอันยิ่งใหญ่ไว้—ไม่ใช่เพียงแค่ทรัพย์สินหรือชื่อเสียง แต่คือ ความเชื่อมั่นในตัวเอง ความรักในครอบครัว และการไม่ยอมแพ้ในทุกอุปสรรค
ในทุกครั้งที่ครอบครัวของหลินมองเห็นผ้าไหมที่เธอทอด้วยมือ พวกเขาจะนึกถึงเธอ หญิงสาวที่ไม่ยอมแพ้ และรู้ดีว่าทุกการเดินทางของชีวิตนั้น จะต้องมีความรักและความกตัญญูเป็นพลังขับเคลื่อนที่สำคัญ
(จบ)
