ตั้งแต่ผมจำความได้ พ่อ กับ แม่ ถือเป็นคู่รัก คู่กัด กันมาตลอด ยามพ่อยังดี ๆ แกก็ทำให้แม่เสียใจในหลาย ๆ เรื่อง ไม่ว่าจะเรื่องชอบเที่ยวเตร่กับบ้านดึก กินเหล้าเมากลับบ้าน เมื่อก่อนผมก็ไม่เข้าใจหรอกว่าพ่อทำไมเป็นแบบนั้น จนโตขึ้นก็พอจะเข้าใจบ้างว่าบางครั้งตัวแกก็อ่อนแอไม่เข็มแข็งจึงต้องหนีปัญหา ไปมีสังคมซึ่งผ่านมาตอนแกป่วยเป็นอัมพฤก ทุกอย่างถึงได้กระจ่างว่าไม่มีใครรักแกเท่าเมียปากร้ายคนนี้ แม่แม้จะปากร้ายแต่แม่ก็รักพ่อมาก แม่ดูแลรักษาพ่อมาตลอดไม่เคยทิ้ง เจ็บป่วยยังไงก็พาไปรักษาหาหยูกยาให้กิน ป้อนข้าวป้อนน้ำมาตลอดที่แกป่วยมา 20 ปี ด่ากันบ้าง ทะเลากันบ้าง งอนกันบ้าง แต่ก็รักกัน จนทำให้ผมเรียนรู้ว่าความรักคือการกระทำไม่ใช่คำพูด คนที่อยู่กันมา 40 กว่าปีผ่านร้อนผ่านหนาวมา ดูแลกันมา ผมเข้าใจนะว่าแม่แกเสียใจแค่ไหนที่พ่อมาจากไปแต่แม่ก็เข้มแข็งดำเนินชีวิตต่อไป....
